9 დეკემბერი

1999 წლის 9 დეკემბერი.

მივდივარ კორპუსებს შორის, ჭუჭყიანი ფანჯრებიდან სარეცხია გადმოფენილი. მეხსიერებას აგურისფერი კედლები შემორჩა. სადარბაზოს პირჩამოტეხილი კიბეები; ბევრი ხალხის სუნი და სიცხე. ვიღაცამ რიგი დამითმო.

ჩიტი გამოფრინდა, ხელი მოვაწერე, რაღაც თქვეს, ისევ იმ ხალხში და უკან, კორპუსებს შორის აღმოვჩნდი…

***

პირველად ვნახე თვითმფრინავი ახლოდან. მახსოვს ბაბუა – არ უნდოდა რომ წავსულიყავი. ვიღაცის მშობელს უფროსი ბიჭი ეხუტებოდა და ტირილით სთხოვდა მასთან დარჩენას.

დამშვიდობების ცერემონიალი კოდაკებისა და პოლაროიდის ფონზე.

გზა თვითმფრინავისკენ. პატარა, ყვითელი ჩანთა, რომელიც არ უნდა დამეკარგა!

რუსი ბორტ გამცილებლები. მხოლოდ ორი სიტყვა უცხო ენაზე – მადლობა და გამარჯობა.

***

ამხელა თოვლი არასდროს მინახავს – მუხლამდე და ძალიან მშრალი, სამწუხაროდ არც  ღამის ავტობუსიდან და არც სასტუმროს ოცდამეექვსე სართულიდან ჩანდა კარგად.

იმის შიშით, რომ დამლაგებელი ხაჭაპურებს მომპარავდა, უჯრაში დავმალე და უკან, თბილისში ჩამოტანას ვფიქრობდი.

ამიხდა თოვლში გასვლის სურვილი. უზარმაზარ, წითელ მოედანზეც გადავიღე ფოტო და აქვე რამდენიმე კილომეტრიან რიგში დავდექი. საათები გადიოდა, ხალხი არ იძვროდა, არ ირბინოთო, არ ითამაშოთო, არ იგუნდაოთო…

დიდი დარბაზი.

შუაში აღმართული შუშის კედლები წითელი, სქელი თოკებით იყო შემოსაზღვრული. ვიღაცის ხმა მკაცრად გვაფრთხილებდა არ გავჩერებულიყავით და სწრაფად გაგვევლო სასახლის წინ.

უკანა გზაზე „კოკა-კოლა“ ვიყიდე – 10 რუბლად – მახსოვს…

საღამოს თბილისს ვესაუბრე. მწუხარება გამოვთქვი

დუშეთი

რამდენიმე წელია, რაც დუშეთში სახლი ვიყიდეთ. სოფელი არ მაქვს და ქალაქთან ახლოს მშვენიერი ვარიანტი იყო. ამ სახლში ოჯახი ცხოვრობს – დედა, რომელიც მუდამ კარგ ხასიათზეა, სულ რაღაცას აცხობს, ყოველთვის მოგისმენს და დაგეხმარება ნებისმიერ რამეში და მისი სამი შვილი, რომლებსაც არაჩვეულებრივი და-ძმობა აქვთ.

თავიდან სკეპტიკურად ვუყურებდი სადღაც, ჩემთვის უცხო ადგილას, უცხო უბანში თუნდაც წელიწადში 1 კვირით დასვენებას, მაგრამ ახლა ვზივარ აივანზე, გარეთ წვიმს, ცხელ ჩაის ვსვამ და მგონია, რომ ამაზე დიდი სიმშვიდე და სიწყნარე არსად იქნება.

პირველად ვნახე ისეთ მეზობლობა, როგორიც აქ სცოდნიათ. ისინი ერთად სვამენ ყავას, ერთად ჭამენ, ყველაფერს ერთად აკეთებენ რაც შეიძლება ოჯახში ხდებოდეს. და არ გეგონოთ მხოლოდ 2-3 მოსახლეზე მაქვს ლაპარაკი. ეს არის უბანი, რომლის მსგავსიც ალბათ არსადაა. ჩემთვის წარმოუდგენელია, 80 წლის საოცრად საყვარელმა ბებომ ჩემს შვილს საკუთარი ხელით გაკეთებული ნივთები ისე აჩუქოს, რომ მხოლოდ ეზოდან ჰყავდეს დანახული. აქ არის ხალხი, რომლებსაც მე არ ვიცნობ, მაგრამ უბოროტოდ მიღიმიან და მესალმებიან.

როცა პირველად ამოვედი სახლის სანახავად, დუშეთის ობსერვატორია, გარემო, ის ადგილი სადაც უნდა ვიცხოვრო იმ ადამიანმა გამაცნო, რომლის ხმაც ყოველ მესამე საათზე ისმის. დავდიოდი ბალახებში და ვფიქრობდი – მე ხომ ამას ჩემი ნებით არასდროს გავაკეთებდი.

ამ ზაფხულს სამი კვირის განმავლობაში დავინახე სულ სხვანაირი ადამიანები და მიუხედავად იმისა, რომ არ ვიცნობ თითოეულ მათგანს, როცა მე პატრულის გამოძახებით ვიმუქრებოდი ღამის 3 საათზე ფანჯრების წინ ხმაურიანი შეკრებისათვის, დანარჩენი აქაური მაცხოვრებლები მოთინებით იტანდნენ და პრეტენზიას არ გამოთქვამდნენ ნასვამი ბიჭების ქცევის გამო, მიუხედავად იმისა, რომ ალბათ მათაც უფრთხობდნენ ძილის ანგელოზებს.

აქ ვნახე ბევრი ადამიანი, ერთ ოჯახად წარმოდგენილი და უზარმაზარი, მეგობრული გარემო.

დუშეთი, ეს არის ქალაქი, რომლის მაცხოვრებლებიც ამაყობენ სოსო ნარიმანიძეთი, ნუცა ბუზალაძით, “იმ ქალით, “გააცინე და მოიგეში” 5000 ლარი რომ მოიგო“, დათო ქაშიაშვილით და როგორც აღმოჩნდა, საკმაოდ კარგი და სამართლიანი პრეზიდენტით, რომელიც უშუალო და არაფრით გამორჩეული ყოფილა.

უნდა ვაღიარო, რომ ეს უცხო ადგილი, ეს სახლი, როემლიც ნელ-ნელა ინგრევა და ის დიდი, ლამაზი ხეხილიანი ეზო შეუმჩნევლად შემიყვარდა და თითქმის თვე ისე გავიდა, მოწყენა ვერ ვიგრძენი. ეს იმ ადამიანების დამსახურებაა, რომლებიც გამუდმებით ცდილობენ კარგი განწყობა და სასიამოვნო ატმოსფერო შეგვიქმნან მე და ჩემს ოჯახს, მადლობა მათ ამისთვის…

ნაკურთხი ძალადობა ანუ მაგინე, მამაო

მართლმადი-დებილები! ნეტა მე როგორ ვერ მოვიფიქრე. კიდე ვინმე გაბედავს და მკითხავს რატომ არ დავდივარ ეკლესიაში? ან ვინმე მორიგი იდიოტი მოვა და მკითხავს რა სარწმუნოების ვარ მას შემდეგ, რაც კიდევ ერთხელ გავაზიარებ იმ უაღრესად თბილ ვიდეოს, სადაც რომელიღაც გაურკვეველი წარმომავლობის არსება (მღვდელს რომ ეძახიან) დედის გინებით და მუქარით მისდევს ხალხს? ბნელი ბრბო ხართ! მე ძალიან მრცხვენია, რომ მამა ელიზბარმა წესი აუგო იმ ჩემთვის ყველაზე საყვარელ ადამიანს, მე მრცხვენია, რომ მას მოწიწებით ველაპარაკებოდი ჩემი სახლის კარებთან და მრცხვენია, რომ ოდესღაც მამა დავითს აღსარებასაც კი ვაბარებდი (თუმცა როცა ყველაზე მეტად მინდოდა დახმარება გამომაგდო ამ უკანასკნელმა).

“მე ვაპროტესტებ პიდარასტების აღლუმს!” –

17 მაისი

რამდენიმე თვეა პოსტი არ დამიწერია, ალბათ მოუცლელობის ბრალია, მაგრამ არ შემეძლო არაფერი მეთქვა ხვალინდელ დღესთან დაკავშირებით ატეხილ აჟიოტაჟზე. მე მყავს ბევრი მეგობარი, რომელიც ხვალ აპირებს შეუერთდეს იმ ხალხს, რომლებიც რომ დავფიქრდეთ არავის არაფერს უშავებენ. არგუმენტად ეკლესიას და სიბნელეს ის მოჰყავს, რომ ღმერთს ისინი არ შეუქმნია, რომ ბავშვებს აჩვენებენ საშინელებებს და ა.შ. ერთ-ერთი მეგობრის სტატუსის ქვეშ კი საოცარი კომენტარები წავიკითხე: თქვენ საერთოდ ეკლესიაში ნამყოფები თუ ხართ, ისინი უნდა გაწყდნენ, ნუ მეხებიან, ნუ მაჩვენებენ საკუთარ გარყვნილებას…. ბოდიში, მაგრამ 2 გოგოს კოცნას კარგად და სიამოვნებით რომ იღებთ, ეს რა, არ არის არატრადიციული ორიენტაცია?

რა იქნება, ოდესმე ღიპიანმა ქართულმა საზოგადოებამ შეიგნოს,

სიცოცხლესა და სიკვდილზე

ადამიანები იმდენს ლაპარაკობენ სიცოცხლესა და სიკვდილზე, ეს უკანასკნელი მითად მიგვაჩნია ხანდახან. ყველამ იცის, რომ მისი საყვარელი ადამიანი – დედა, მამა, შეყვარებული, შვილი და ა.შ. ოდესმე აუცილებლად მოკვდება. დაბადებიდანვე იცის. სანამ მე ამ პოსტს ვწერ და თქვენ კითხულობთ, ათასობით ადამიანი კვდება და უფრო ათასობით ადამიანს სტკივა გული. ეგ კიდევ არაფერი.. მე ყოველთვის მონატრების მეშინოდა… რომ გავა დრო და დაგაკლდება, აი ეგ მზარავს წესის აგებაზე უფრო მეტად.

ყველანი შეგუებულები ვართ, საყვარელი ადამიანის დაკარგვას, თუმცა, როგორც ხდება ხოლმე, გვერდით ყოფნისას არასდროს ვაფასებთ. არც სიკვდილისას, არც დაკრძალვის მერე… მაგრამ დრო რომ გადის… მაშინ ვუკრძალავთ საკუთარ თავებს ფიქრს (თუ ძლიერები ვართ), ან ვიკარგებით მოგონებებსა თუ ცრემლებში….

***

დიდი ხნის მანძილზე ველოდებოდით სტუმრებს. აგვისტოს ბოლო კვირას სულ გვეუბნებოდნენ მალე მოვალთო. დიდად არც გვინდოდა მათი დახვედრა, ნერვების და ხარჯის მეტი არაფერი უნდა წაეღოთ. 31 ში გამთენიისას თეთრი ოთახის კარი შეაღეს – დაუპატიჟებლად! გულის დარღვეული ფეთქვაც უცებ გაიგეს და. გაჩერდა… – გაუხარდათ (ალბათ)! მანამდე წუწუნებდნენ – რეანიმაციაში ადგილ აღარ გვაქვს, სასუნთქი აპარატი სხვებსაც დასჭირდებათ და ალბათ უნდა მოვხსნათო.

რამდენიმე საათით ადრე: 

დამეხმარეთ ბუნებასთან…

ვიფიქრე პოსტს ხვალ დავწერდი, როცა გათენდებოდა – უსაფრთხოების მიზნით, მაგრამ ამაღამ უფრო გულახდილი გამომივა, ვგონებ…

ოთახებში დიდი ხნის ბორიალის შემდეგ, გადავწყვიტე დავწოლილიყავი. ეს უკანასკნელი კი არც ისე კომფორტულია ჩემთვის – ვწვები გაშეშებული, გულხელდაკრეფილი და ჰაერს მიყურადებული. თავიდან ფეხებამდე საზაფხულო საბანში გახვეული, ჩანს მხოლოდ ცხვირი და ფართოდ გახელილი თვალები, ძილამდე როგორ მივდივარ, თვითონაც არ მესმის ხოლმე.. საქმე იმაშია, რომ ზაფხულის დადგომასთან ერთად დგება ჩემთვის კოშმარული წამები, წუთები, საათები, თვეები მანამ, სანამ საძაგელი არსებები ზამთარში არ გაიყინებიან და რამდენიმე ღამე მაინც შევძლებ ნორმალურად ძილს. სიმართლე გითხრათ, არამგონია რაიმეს ფობია მქონდეს, მხოლოდ ლიფტში ყოფნის მეშინია, ისიც კი არ მეშინია, ჰაერი მეკვრება და მგონია საცაა ჩავვარდები, თუ კარი ოდნავ მალე ან გვიან დაიკეტა, საშინელი პანიკა მეწყება და არაფრად ვაგდებ გვერდზე მდგომის უხერხულობაში ჩავარდნას, თუმცა ეს პოსტი ლიფტებს ნაკლებად ეხება.

რამდენიმე წუთის წინ, ფეისბუქზე შეშინებული ვითხოვდი შველას, რამენაირად გავთავისუფლებულიყავი ყველანაირი მფრინავი, მცოცავი თუ მღოღავი არსების შიშ-ზიზღისაგან. დემბომ მირჩია გამეკეთებინა ის, რაც ასე ძალიან მაძრწუნებს, მაგრამ არც ისე ადვილია ბალიშზე დაბრძანებული უზარმაზარი ობობის ჩახუტება!

მე მართლა მაწუხებს, რომ არასდროს ვყოფილვარ ღია ბუნებაში,

“ბავშვის სიკვდილი ღვთის ნებაა!”

საქართველოს მეზობელი ქვეყნის – აზერბაიჯანის კანონმდებლობით, ეკომიგრანტები ექცევიან „იძულებით გადაადგილებულ პირთა“ კატეგორიაში. იძულებით გადაადგილებული პირების დეფინიციაში ეკომიგრანტები შედიან ისეთი ქვეყნების კანონდმებლობებში, როგორიცაა სიერა ლეონე, უგანდა, სუდანი… საქართველოში კი იძულებით გადაადგილებული პირის სტატუსი მხოლოდ კონფლიქტების შედეგად დევნილ მოქალაქეებს ეძლევათ. ხოლო იმ ოჯახების წარმომადგენლები, რომლებიც სტიქიური უბედურებების გამო, საქართველოს ერთი რეგიონიდან მეორეში იძულებით გადაადგილდნენ, შესაბამისი სტატუსის არქონის გამო, ვერ სარგებლობენ იძულებით გადაადგილებულ პირთათვის გათვალისწინებული ისედაც მწირი სოციალური შეღავათებით. (წყარო )

1 თვის წინ თბილისის ადამიანის უფლებათა სახლის ორგანიზებით ვორქშოფი და სასწავლო ტური ჩატარდა ჟურნალისტებისათვის, სადაც მთავარი თემა ე.წ. “ზემო მლეთის ტრაგედია” იყო. ეს არის პატარა დასახლება მცხეთა-მთიანეთის რეგიონში, სადაც დაახლოებით 15 ოჯახს არც მეტი არც ნაკლები ზედ წყალზე სძინავთ. ყველაფერი კი ასე დაიწყო…

ორი წლის წინ მოვარდნილმა მეწყერმა და ნიაღვარმა მოსახლეობა აიძულა არამხოლოდ მთავრობისთვის, მედიასაშუალებებისთვისაც მიემართათ და შველა ეთხოვათ. მდინარე პირდაპირ მათი სახლის კართან ჩამოდიოდა. ადგილობრივმა თვითმმართელობამ მათი გადასახლებისათვის მზადება და მოლაპარაკებები დაიწყო, თუმცა დღემდე ადამიანები კვლავ იქ ცხოვრობენ. დაპირებებიდან რამდნეიმე დღეში მოვარდნილმა ღვარცოფმა 5 წლის ხატიას სიცოცხლე შეიწირა.

როდესაც ჩვენ ხატიას ოჯახს (და არამარტო) ვესტუმრეთ,

მიუზიქ ბრეიქს ფრიი!

ყოველგვარი ზედმეტობების გარეშე დავიწყებ გუშინდელი დღის შეფასებას, კარგი და ცუდი მხარეები.

რა იყო კარგი:

• 1. ის, რომ DDT მეღირსა (პირადად მე);

• ის, რომ ბილეთის ფასი ხელმისაწვდომი იყო ყველასთვის;
• ის, რომ დაცვა (თუ რა ვიცი ვინ) არ ძალადობდა მსმენელზე (მე არ შემიმჩნევია, ყოველშემთხვევაში) როგორც რამდენიმე კონცერტზე იყო;
• ის, რომ არ იყო ხელჩართული ჩხუბი გატრერილ არსებებს შორის (ასევე – მე არ დამინახავს)
• ხალხის რაოდენობა!!! -უდიდესი რესპექტი!
• სცენა, განათება, ხმა (ეს უკანასკნელი ნორმალური იყო)

 

რა იყო ცუდი:

• ტრანსპორტის ორგანიზება;
• ადგილი – სადღაც ჯანდაბაში!
• როგორც ყოველთვის დაგვიანება – Georgia on my mind!
• დაუსრულებელი რიგი თბილ ლუდზე;
• ჰოთ-დოგი – უფრო სწორად ის, რასაც ჰოთ დოგს ეძახიან – მთლიანად გადავაგდე.
• ძალიან გვიანობამდე გაგრძელება.
• ტუალეტები! საზიზღრობა იყო!!!

 

რა არ მომეწონა მე – სუბიექტური მიზეზებისდა გამო: 

ოჯახი – მოლოდინი და რეალობა

“დედამთილთან კარგად ხარ? თავი არავის დააჩაგვრინო, მოსვი ეგ მული ადგილზე! სახლში არაფერი გააკეთო, თვითონ დაალაგონ და საჭმელიც მარტო შენთვის გაიკეთე, ისეთები არიან დედამთილები, რომ შედიხარ ოჯახში, პირველი პერიოდი კარგად გექცევიან და მერე ყოველთვის შარს მოგიდებენ, შენი გაკეთებული თუ არ მოეწონა, ჩათვალე რომ ოჯახიდან უნდა გაგაგდოს” – ასეთია ქართული სტერეოტიპი ქმრის ოჯახსა თუ ნათესავებზე.

ჩემდა გასაკვირად, არასდროს მიფიქრია, რომ ოდესმე გათხოვებას თუ/რომ დავაპირებდი, ოჯახში “პალაჟენია” უნდა დამემყარებინა, რომ დედდამთილთან ძალიან ცუდი ურთიერთობა უნდა მქონოდა და რომ ჩემი მული ძალიან სწერვა და აუტანელი იქნებოდა.

ყოველთვის იმას ვამბობ, რომ ცხოვრებაში ყველაფერი ისე ხდება და ისე ვხედავთ, როგორც ჩვენს გვინდა, როგორი მოლოდინიც გაქვს, ისეთივე იქნება შედეგები. საბედნიეროდ, ჩემი მეუღლის ოჯახთან ერთი წელია რაც ურთიერთობა მაქვს და ქორწილის დღეს არც მული მინახავს პირველად (შარშან ზაფხულს ერთად ვისვენებდით კიდეც, სხვათა შორის, ალექსის გარეშე : )))). დღემდე არ შემქმნია პრობლემა საერთო ენის გამონახვაზე ან საჭმლის გემრიელ-უგემურობაზე, ხდება ისე, ხშირად მეკითხებიან რა როგორ კეთდება და მე კიდე ნინოს (მული) გაკეთებული სადილი ძალიან მეგემრიელება <3.

მაინცდამაინც ჩემს ოჯახურ სიტუაციაზე და ყოველდღიურობაზე წერა არ მინდა, მაგრამ თქვენთვის მხოლოდ იმის თქმას ვცდილობ, რომ როგორი განწყობითაც თქვენ მოეკიდებით თქვენს მომავალ ოჯახს (თუ უბრალო ნაცნობობას), ისეთივე იქნება რეალობა.

ქორწილის დღე

დღე აბსოლუტურად ჩვეულებრივ დაიწყო. შეგრძნება იყო თითქოს უბრალოდ რესტორანში მივდიოდი მეგობრებთან ერთად. ჯერ სახლის ლაგება იყო დილის 9 საათიდან, შემდეგ სილამაზის სალონში სამ საათიანი ვიზიტი, სახლში ძაააალიან, ძააააალიან ბევრი სტუმრის დახვედრა, საქორწილო კაბაში ჩაკვეხება და.. და ლოდინი როდის გავიდოდა სულ რაღაც ნახევარი საათი…

დააგვიანდა. სასტიკად გავბრაზდი. შევიკეტე მეჯვარეებთან ერთად ოთახში და ქაოტური გონებით მელანდებოდა მანქანის საყვირების (რა სიტყვაა ახლა ეს!) ხმა. მთელმა დღემ ისე მალე გაირბინა და ეს წუთები ისე იწელებოდა… უცებ გაფანტულად გავიგე მანქანების ხმა და კინაღამ ფანჯრიდან გადავვარდი, მეზობლებს კისრები მოეღრიცათ მესამე სართულიდან სარეცხივით გადაკიდული გამოპრანჭული პატარძლის ყურებით. ჩემმა ძალიან კარგმა მეგობარმა და ასევე ფოტოგრაფმა ეგრევე მომავალი მანქანების დაფიქსირება დაიწყო, მეჯვარეებმა დამავლეს ხელი და საძინებელში გამაქცუნეს. უცებ საუბარში გავერთე, დედაჩემი რომ შემოვიდა, ჰა, აღარ გამოდიხარო? სიტყვით ვერ აგიღწერთ, რა ხდებოდა ჩემს ისედაც პატარა მისაღებში. იმდენი ხალხი ირეოდა… თვალით ალექსს ვეძებდი და დავინახე.. თითქმის ორი წელია შეყვარებულები ვართ, მაგრამ ასეთი სხვანაირი, ასეთი უცნაური, სიმპატიური ალექსი პირველად ვნახე. გაბედნიერებული იყო რაღაცნაირად… შეუძლებელია გადმოვცე ის სიხარული და აღფრთოვანება, რაც ამ მომენტმა მომაყენა. სტუმრებმაც დამინახეს. ყველა გაჩუმდა. რამდენიმე წუთი ხმას არ იღებდნენ, როცა ერთმა მოიფიქრა დავლოცოთ ეს ადამიანებიო…

სახლიდან გასვლის დროც დადგა.

როგორ ჩაივლის დღე?

რაც უფრო მალე გადის დრო, მით მეტ სისულელეს ვაკეთებ.

ქორწილამდე დარჩა 2 დღე!

ბევრი მეკითხება “ნერვიულობ?” ჩემი პასუხია – არა! ხანდახან ზრდილობის გულისთვის – ხო რა ვიცი, ცოტა…  არ ვნერვიულობ, უბრალოდ ისეთ სულელ რამეებს ვაკეთებ, როგორიცაა ბოთლის თავსახურის ლეპტოპზე დაფარება, სიტყვების სახელების დავიწყება, ამ კვირაში უკვე მეორე სათვალე დამრჩა სხვა ადგილას. კიდევ კარგი, კოლექცია მაქვს მზის სატვალეების, თორემ რა მეშველებოდა : )) მგოინა, სულ გამოვშტერდი. არადა, მართლა არ ვნერვიულობ. მხოლოდ ინტერესი მაქვს გაცხოველებული რა იქნება 28 აპრილს, როგორ გათენდება, რას ვიზამ პირველად, როგორ წავალ სალონში, რას ჩავიცვამ სალონსი წასვლისას რომ თამ და მაკიაჟი არ გამიფუჭდეს, სახლში რომ ამოვალ გარეთ რა მოხდება (მეზობლების გადმოყოფილი ცხვირუკები), მეჯვარეები რომ მოვლენ, მერე კაბას გადმოვიღებ და ჩაცმას დავიწყებ და ასე მგონია ხუთი წუთივით გაიფრენს დრო 3ის 15 წუთამდე, სანამ სიძე ბატონი შემოაბიჯებს ჩემთან. ალბათ მე არ უნდა გავუღო კარები, არა?! : )) მოკლედ.. ისე მაინტერესებს რა მოხდება, თითქოს საყვარელი ფილმის შემდეგი სერიის გამოსვლას ველოდე, თითქოს ეს არ არის ჩემი ცხოვრება, სულ სხვა თვალით ვუყურებ – ბოლო-ბოლო, ყოველ დღე ხომ არ თხოვდები!! : ))) (ღმერთმა დაგვიფაროს ყველა).

აქ  მთელი რიგი დავწერე პრობლემების, რაც კაბაზე შემიქმნეს, დღეს კი ბოლო დეტალებს ამუშავებენ და ხვალ იდეალურ მდგომარეობაში ჩამბარდება.. ალბათ მომიხდება კიდეც, ჩემზე ლამაზ პატარძალს ძალიან ბევრს ვნახავ არამარტო 28ში სვეტიცხოველში, მაგრამ მინდა, რომ ეს დღე მართლა ბედნიერი იყოს..

მე არ ვნერვიულობ ისე, როგორც დედაჩემი : )) ძალიან საყვარელია, რამდენს აკეთებს ჩემთვის რომ იცოდეთ…

იცით,

მეჯვარეები

ბევრ ჩვენგანს ქორწილამდე ჯერ კიდევ რამდენიმე წლით ადრე უკვე მიღებული აქვს გადაწყვეტილება, თუ ვინ იქნება მისი მეჯვარე. მეჯვარე არის ადამიანი, ვინც მთელი ცხოვრება შენს გევრდით უნდა იდგეს, ასე ვთქვათ მფარველობდეს და ჯვარს ასვამდეს ახალშეუღლებულებს.

სიტყვა “მეჯვარის” გაგონებაზე ბევრ ჩვენგანს ალბათ პატარძლის გვერდით მდგომი ლამაზ კაბაში გამოწკეპილი გოგონა წარმოუდგება, თუმცა უფროს თაობას ცოტა სხვაგვარი შეხედულება აქვს მათზე: მაგალითად, ბიჭის მეჯვარე “ჩალიჩობას” მანქანაზე, სადაც ახალდაქორწინებულები ისხდებიან, ასევე რესტორნის მუსიკის ხარჯის ნაწილიც მას ეკისრება, რომ აღარაფერი ვთქვათ ელემენტარულ საჩუქარზე. გოგოს მეჯვარე კი სადედოფლო ბუკეტს, სამკაულს და ტკბილეულს, დედოფლის ვარცხნილობასა და მაკიაჟის იღებს საკუთარ თავზე. ასევე მეჯვარეების კისერზე გადადის ჯვრისწერისა თუ ხელისმოწერის ხარჯებიც, ეკლესიის კელაპტრები, სასტუმროს ხარჯი (თუ წყვილი პირველი ღამის გატარებას სახლში არ მოინდომებს) და თუ კეთილ ნებას გამოიჩენენ სადედოფლო მაგიდის შუშხუნა ღვინოთი გაწყობაც კი.. – ასეთი სახით მოაღწია მეჯვარის “უფლება-მოვალეობებმა” დღეს ჩვენამდე.

ფილმებში ნანახი მეჯვარეები თითქოს არაფერს მსგავსს არ აკეთებენ (სამაგიეროდ ერთნაირი კაბები აცვიათ, როგორ მომწონს ^_^), თუმცა მე მაინც მგონია,